Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

vastus et desertus

  • 1 vastus

    vāstus, a, um (vgl. ahd. wuosti, öde, wüst, leer), wüst, öde, verödet, leer, I) eig.: A) im allg.: a) absol.: loci coaedificati an vasti, Cic.: vasta ac deserta urbs, Liv.: ager vastus et desertus, Liv.: genus agrorum propter pestilentiam vastum atque desertum, Cic. – dies per silentium vastus (Ggstz. ploratibus inquies), Tac. – b) m. ab u. Abl.: mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: urbs a defensoribus vasta, Liv.: abs te viduae et vastae virgines, vereinsamt, Enn. – B) insbes., durch Verwüstung verödet, verheert, verwüstet, Troia, Plaut.: solum, Liv.: poet., haec ego vasta dabo, werde ich verheeren, Verg. Aen. 9, 323. – II) meton.: 1) ungeheuer groß, -weit, ungeheuer, unermeßlich, entsetzlich, belua immanis et vasta, Cic.: mare, Caes.: crater, Ov.: clamor, Verg.: iter, Ov. – elephanto ad figuram quae (belua) vastior? Cic.: belua vastissima, Cic.: vastissimus Oceanus, Caes. – v. Abstr., animus, unersättlicher Sinn, Sall.: scientia, weitumfassend, Colum.: potentia, vielumfassend, Ov. – 2) ungebildet, plump, roh, vastus homo atque foedus, Cic.: sunt quidam vultu motuque corporis vasti atque agrestes, Cic.: littera vastior, harter, rauher Buchstabe, Cic.: oratio, Cornif. rhet.: omnia vasta esse, Liv.

    lateinisch-deutsches > vastus

  • 2 vastus

    vāstus, a, um (vgl. ahd. wuosti, öde, wüst, leer), wüst, öde, verödet, leer, I) eig.: A) im allg.: a) absol.: loci coaedificati an vasti, Cic.: vasta ac deserta urbs, Liv.: ager vastus et desertus, Liv.: genus agrorum propter pestilentiam vastum atque desertum, Cic. – dies per silentium vastus (Ggstz. ploratibus inquies), Tac. – b) m. ab u. Abl.: mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: urbs a defensoribus vasta, Liv.: abs te viduae et vastae virgines, vereinsamt, Enn. – B) insbes., durch Verwüstung verödet, verheert, verwüstet, Troia, Plaut.: solum, Liv.: poet., haec ego vasta dabo, werde ich verheeren, Verg. Aen. 9, 323. – II) meton.: 1) ungeheuer groß, -weit, ungeheuer, unermeßlich, entsetzlich, belua immanis et vasta, Cic.: mare, Caes.: crater, Ov.: clamor, Verg.: iter, Ov. – elephanto ad figuram quae (belua) vastior? Cic.: belua vastissima, Cic.: vastissimus Oceanus, Caes. – v. Abstr., animus, unersättlicher Sinn, Sall.: scientia, weitumfassend, Colum.: potentia, vielumfassend, Ov. – 2) ungebildet, plump, roh, vastus homo atque foedus, Cic.: sunt quidam vultu motuque corporis vasti atque agrestes, Cic.: littera vastior, harter, rauher Buchstabe, Cic.: oratio, Cornif. rhet.: omnia vasta esse, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vastus

  • 3 desertus

    dēsertus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. 2. desero), verlassen, a) v. Pers.: ecquis desertior, publicis negotiis repulsior? Cato oratt. 44 bei Fest. 286 (b), 29. – b) v. Örtl. = unbewohnt, unbesetzt, unbebaut, verödet, öde, einsam, leer (Ggstz. celeber, frequens), locus, regio, Cic.: loca, Einöden, Wüsten, Caes.: via, Cic.: vastus ac desertus ager, Liv.: planities deserta penuriā aquae, Sall.: deserta siti regio, Sall.: omnia discessu meo deserta, Cic.: vici castellaque fugā cultorum deserta, Sall.: castellum desertum ab ea parte, Sall.: locus desertior, Cic.: Gabiis desertior atque Fidenis vicus, Hor.: regio desertissima, Cic. – übtr., v. Ggstdn. in einsamen Gegenden, stipes desertus in agris, einsam stehend, Tibull.: arbores d., Prop. – subst., dēserta, ōrum, n., öde Gegenden, Steppen, Einöden, Wüsten, Verg., Plin. u.a.: m. Genet., deserta Apuliae, Sen.: deserta Africae, Mela: deserta ferarum, Verg.: deserta et avia petere, Flor.: deserta cum expedita manu petere, Curt.: spätlat. im Sing., dēsertum, ī, n., die Einöde, Wüste, Eccl.

    lateinisch-deutsches > desertus

  • 4 desertus

    dēsertus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. 2. desero), verlassen, a) v. Pers.: ecquis desertior, publicis negotiis repulsior? Cato oratt. 44 bei Fest. 286 (b), 29. – b) v. Örtl. = unbewohnt, unbesetzt, unbebaut, verödet, öde, einsam, leer (Ggstz. celeber, frequens), locus, regio, Cic.: loca, Einöden, Wüsten, Caes.: via, Cic.: vastus ac desertus ager, Liv.: planities deserta penuriā aquae, Sall.: deserta siti regio, Sall.: omnia discessu meo deserta, Cic.: vici castellaque fugā cultorum deserta, Sall.: castellum desertum ab ea parte, Sall.: locus desertior, Cic.: Gabiis desertior atque Fidenis vicus, Hor.: regio desertissima, Cic. – übtr., v. Ggstdn. in einsamen Gegenden, stipes desertus in agris, einsam stehend, Tibull.: arbores d., Prop. – subst., dēserta, ōrum, n., öde Gegenden, Steppen, Einöden, Wüsten, Verg., Plin. u.a.: m. Genet., deserta Apuliae, Sen.: deserta Africae, Mela: deserta ferarum, Verg.: deserta et avia petere, Flor.: deserta cum expedita manu petere, Curt.: spätlat. im Sing., dēsertum, ī, n., die Einöde, Wüste, Eccl.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > desertus

  • 5 vastus

    vastus, a, um, adj. [cf.: vanus, vacuus], empty, unoccupied, i.e. waste, desert.
    I.
    Lit. (so rare but class.;

    syn.: vacuus, desertus): genus agrorum propter pestilentiam vastum atque desertum,

    Cic. Agr. 2, 26, 69:

    lex erat lata vasto ac relicto foro,

    id. Sest. 24, 53:

    agrum vastum ac desertum habere,

    Liv. 28, 11, 10:

    vasta ac deserta urbs,

    id. 24, 3, 11; 28, 7, 12: vasta incendiis ruinisque urbs, id. 5, 53, 1:

    mons vastus ab naturā et humano cultu,

    uncultivated, Sall. J. 48, 3:

    urbs a defensoribus vasta,

    without, Liv. 23, 30, 7 (al. ex conj. vacua).—
    B.
    Trop. (the fig. taken from tracts of country lying waste or untilled), uncultivated, unpolished, rude, rough, harsh:

    vultu motuque corporis vasti atque agrestes,

    Cic. de Or. 1, 25, 115:

    vastus homo atque foedus,

    id. ib. 1, 25, 117:

    vasti quidam et insubidi,

    Gell. 19, 9, 9:

    fugiemus crebras vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt, ut hoc est: baccae aeneae amoenissimae impendebant,

    Auct. Her. 4, 12, 18:

    omnia vasta ac temeraria esse,

    Liv. 24, 48, 7:

    littera vastior,

    too harsh-sounding, Cic. Or. 45, 153.—
    II.
    Transf.
    A.
    Desolate, deserted: abs te viduae et vastae virgines sunt, made lonely, Enn. ap. Serv. Verg. A. 1, 52 (Trag. v. 279 Vahl.):

    dies per silentium vastus,

    Tac. A. 3, 4.—
    B.
    Wasted by destruction, laid waste, ravaged, devastated, destroyed (rare; cf.

    vastatus): fit vasta Troja,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 130:

    jam hanc urbem ferro vastam faciet Peleus, Att. ap. Fest. pp. 372 and 373: haec ego vasta dabo,

    Verg. A. 9, 323:

    nec solum modo vastum hosti relictum, sed castellis etiam vicisque illatus ignis,

    Liv. 10, 12, 8.—
    C.
    With the predom. idea of extent, vast, immense, enormous, huge, monstrous (syn.: ingens, immanis).
    1.
    Of size: jamque fere pulvis ad caelum vasta videtur, Enn. ap. Non. 217, 11 (Ann. v. 286 Vahl.):

    immani et vastae insidens beluae,

    Cic. Rep. 2, 40, 67:

    vasta et immanis belua,

    id. Div. 1, 24, 49; cf.:

    vastissimae beluae,

    id. Rep. 2, 26, 49: elephanto beluarum nulla prudentior;

    ad figuram quae vastior?

    id. N. D. 1, 35, 97:

    summa erat vasto atque aperto mari, difficultas navigandi,

    Caes. B. G. 3, 12; cf.:

    in vastissimo atque apertissimo Oceano,

    id. ib. 3, 9, 7:

    fossa vastissima,

    Cic. Rep. 2, 6, 11:

    solitudines,

    id. ib. 2, 6, 19:

    campi,

    Verg. A. 3, 13:

    Charybdis,

    Lucr. 1, 722:

    antiquus crater, quem vastum vastior ipse Sustulit Aegides,

    Ov. M. 12, 236:

    antrum,

    Verg. A. 1, 52:

    hiatus speluncae,

    id. ib. 6, 237:

    suspectus turris,

    id. ib. 9, 530:

    manus,

    Ov. F. 2, 322:

    arma,

    Verg. A. 10, 768:

    corpus,

    Col. 7, 12, 3.—
    2.
    Transf., of degree, etc., immense, enormous, prodigious, vast, etc.:

    iter,

    i.e. on the vast ocean, Ov. M. 14, 438:

    certamen,

    Verg. A. 12, 553:

    impetus,

    Hor. C. 4, 14, 30:

    pugnae Cannensis clades vastissima,

    Gell. 5, 17, 5:

    tempestas,

    Col. 2, 20, 5; cf.:

    vapores vastissimi,

    id. 2, 20, 1:

    clamor,

    Verg. A. 10, 716; Ov. M. 12, 494:

    murmur,

    Verg. A. 1, 245:

    latratus,

    Col. 7, 12, 3:

    tonitru,

    Val. Fl. 1, 617:

    pondus,

    Verg. A. 5, 447; Ov. H. 9, 88.—
    3.
    Trop.:

    vastus animus,

    i.e. insatiable, Sall. C. 5, 4.—Rarely with abstr. nouns:

    quam vasta potentia nostra est,

    Ov. M. 2, 520:

    varia vastaque scientia,

    Col. 1, pr. 28:

    nefas,

    Sen. Herc. Oet. 767.— Adv.: vastē.
    1.
    (Acc. to vastus, I. B.) Rudely, harshly:

    loqui non aspere, non vaste, non rustice, etc.,

    Cic. de Or. 3, 12, 45:

    ne vastius diducantur verba,

    id. ib. 3, 43, 172.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Widely, vastly, immensely, violently, enormously:

    vaste cedentia litora,

    Mel. 1, 1, 4:

    vastius insurgens decimae ruit impetus undae,

    Ov. M. 11, 530:

    vastius podagra correpti,

    Scrib. Comp. 107.

    Lewis & Short latin dictionary > vastus

  • 6 leer

    leer, I) eig.: inanis (leer, in od. auf dem nichts ist). – nudus (bloß, entblößt, feiner nötigen Zierde entbehrend). – vacuus (leer od. ledig geworden, -gelassen); verb. nudus atque inanis; vacuus atque nudus. – vastus (öde, verödet, wüste u. leer, v. Örtl.). – desertus (von den Einwohnern verlassen, von Örtl.); verb. vastus ac desertus (z.B. urbs); desertus et vastus (z.B. ager). – purus (rein, nicht bemalt, nicht verziert). – epōtus (ausgetrunken, z.B. amphora). – leer von etw., vacuus alqā re u. ab alqa re; nudus alqā re. – ein l. Haus, domus inanis (in dem übh. nichts ist); domus vacua (ein unbesetztes, unbewohntes): ein l. Pferd, equus inanis (auf dem kein Reiter u. auch kein Sattel oder übh. kein Gepäck ist); equus vacuus (ein Pferd, das feiner Bürde ledig geworden, das z.B. feinen Reiter abgeworfen hat). – ein l. Blatt, tabella oder charta inanis (ein Blatt, auf dem nichts steht übh.); tabella oder charta vacua (ein noch leeres Blatt, das aber noch voll geschrieben etc. werden kann oder soll). – eine l. Straße, via occursu hominum vacua. – l. bei etw. ausgehen, nihil auferre.leer sein, -stehen, inanem esse; vacuum esse; vacare (z.B. tota domus superior vacat, steht leer). – die Rhe torenschulen stehen od. find leer, in rhetorum scholis solitudo est. – leer fein von etwas, vacare, vacuum esse (ab) alqa re. leer machen, exinanire (eine Sache von ihrem ganzen Inhalte leer machen, dann bes. »ausleeren« = ausplündern, z.B. domos). – nudum atque inanem reddere (ausleeren = ausplündern, z.B. domum). – vacuum facere vacuefacere (eine Sache ihres Inhalts ent [1569] ledigen, z.B. ein Faß; dann auch = ausräumen, z.B. ein Haus, eine Wohnung, damit ein anderer hineinziehen kann). – exonerare (ausladen, z.B. ein Schiff, einen Wagen, auch den Leib). – exhaurire (ausschöpfen, austrinken, z.B. einen Becher, poculum; dann auch = ausplündern, z.B. aerarium). – exsiccare (austrocknen, scherzh. statt austrinken, z.B. lagoenas). – everrere et extergēre (auskehren u. auswischen, scherzhaft für rein ausplündern, z.B. fanum). – expilare (ausplündern, z.B. aerarium). – vastare (verwüsten, z.B. agros). – die Felder l. machen, ex agris demetere fruges atque percipere. leer lassen, inanem relinquere (so daß nichts darauf- oder hineinkommt). – vacuum relinquere (so daß noch etwas darauf- oder hineinkommen kann, z.B. ein Blatt, tabellam, um später etw. darauf zu schreiben: eine Bank, subsellium, damit sich später Kommende daraufsetzen können). – purum relinquere (rein lassen, nicht bemalen, nicht verzieren, z.B. spatia). – II) uneig.: inanis (gehaltlos, von Dingen, z.B.verba, nomen, verborum sonitus: u. spes; gehaltlos, aber von sich eingebildet, v. Menschen). – vanus (gehaltlos u. ohne Grund, v. Dingen, z.B. spes). – omnium rerum rudis (ohne alle Kenntnisse, von Menschen). – l. Gepränge, pompa.

    deutsch-lateinisches > leer

  • 7 wüst

    wüst, I) eig.: vastus (wüst, öde). – desertus (von Menschen verlassen); verb. vastus et desertus (z.B. urbs, ager). – incultus (nicht urbar gemacht u. besät, vom Felde). – ganz wüst, vastus ab natura et humano cultu (z.B. mons); nulla ex parte cultus (z.B. ager).[2753] w. (liegen) lassen, deserere; incultum relinquere: w. bleiben, incultum relinqui: w. liegen, sine cultu hominum esse. – II) uneig.: a) verworren, z.B. der Kopf ist mir noch w. (nach einem Rausch), crapulam nondum edormivi. – b) verwildert etc.: dissolutus (unordentlich, liederlich, z.B. Mensch, Leben). – perditus (heillos verderbt, z.B. Leben). – libidinosus (den Begierden u. Lüften frönend). – intemperans (unmäßig in Befriedigung grober Sinnenlust u. Begierden); verb. libidinosus et intemperans (z.B. adulescentia).

    deutsch-lateinisches > wüst

  • 8 verödet

    verödet, vastus (nicht mit Häusern bebaut). – incultus (unangebaut, nicht urbar gemacht). – desertus (von Menschen verlassen); verb vastus et desertus (= ganz verödet). – vastatus. devastatus (verwüstet). – eine ganz verödete Gegend, desertissima regio od. solitudo.

    deutsch-lateinisches > verödet

  • 9 Einöde

    Einöde, locus desertus; locus vastus et desertus; solitudo vasta; solitudo avia. – ein Land zur Ei. machen, vastitatem reddere in terra: tectis atque agris vastitatem inferre.

    deutsch-lateinisches > Einöde

  • 10 Безлюдный

    desertus, a, um; solitarius, a, um; solus, a, um; non habitatus, a, um; vacuus, a, um; vanus, a, um; vastus, a, um; non frequens hominibus; sterilis, e (prospectus);

    • делать безлюдным - vastare;

    • безлюдное место - heremum;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Безлюдный

  • 11 Пустынный

    - vastus (locus); vacuus (agri); sterilis (prospectus); solus; desertus;

    • пустынное место - desertum; solitudo;

    • делать пустынным - vastare (agros; forum);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Пустынный

  • 12 desero

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > desero

  • 13 deserta

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > deserta

  • 14 verwildern

    verwildern, efferari (v. Menschen u. Tieren). – silvescere. in feritatem degenerare (von Pflanzen). – incultum iacēre (unbebaut liegen, vom Boden). – corrumpi (moralisch verdorben werden, v. Menschen u. Zuständen, z.B. disciplina [die Kriegszucht] corrumpitur). – so gänzlich v., daß etc., tantā immanitate efferari, ut etc. (v. einem Volk). – verwildert, efferatus (von Menschen u. Dingen, z.B. gentes: u. mores: u. efferati militiā animi). – silvester. agrestis (im Walde, auf dem Felde gewachsen, v. Pflanzen u. Früchten). – incultus (unbebaut, vom Boden u. von Gegenden, dann auch bildl., ingenium). – vastus a natura et humano cultu (wüst von Natur und unbebaut von Menschen, von Gegenden, z.B. mons). desertus (vom Bebauer im Stiche gelassen, verwahrlost, z.B. v. Acker etc.). – ferus. [2557] immanis (wild, ungesittet von Charakter, v. Menschen). – Verwilderung, feritas (v. leb. Wesen u. Pflanzen). – feritas silvestris (der Tiere des Waldes). – vastitas (Wüstheit der Gegenden). – immanitas naturae (Ungeschlachtheit, Roheit der Menschen in moralischer Hinsicht). – V. der Kriegszucht, corrupta disciplina.

    deutsch-lateinisches > verwildern

  • 15 wild

    wild, ferus (in der Wildnis befindlich, daher roh, ungebildet, gefühllos). – agrestis (eig. auf dem Felde wildwachsend, von Pflanzen; daher roh, ungesittet, von Pers.u. ihrem Benehmen). – silvester (im Walde wildwachsend, wildlebend, z.B. faba, mel, homo). – indomitus (ungebändigt, v. Tieren). – rudis (roh, noch unbearbeitet übh., v. Dingen, z.B. vom Boden etc.; dah. = noch ungebildet, vom Menschen). – incultus (unbepflanzt, unbebaut, vom Boden; dah. ungebildet, vom Menschen); verb. ferus incultusque (z.B. gens). – vastus (unangebaut, nicht mit Häusern bebaut, nicht mit Bäumen besetzt, v. Örtl.). – desertus (von Menschen verlassen, öde, v. Örtl.). – ferox (wie ein Wilder sich betragend, unbändig). – immanis (unmenschlich, grausam von Charakter). – crudelis (von rohem Charakter, grausam gesinnt u. handelnd). – saevus (wütig, grimmig; alle vier von Menschen). – trux (grimmig im Blick, z.B. oculi, vultus). inconditus (verworren, wild durcheinandergehend, z.B. clamor). – ein w. Tier, bestia fera; gew. bl. fera: zu einem wilden Tiere machen, efferare: ein w. Pferd, equus ferus (in der Wildnis lebend); equus indomitus (ungebändigt); equus ferox (zu lebhaft, unbändig): equus efferatus (was gereizt ist): eine w. Flucht, fuga praeceps: einw. Wasser, torrens (Gießbach, Waldstrom). – w. Wesen, Benehmen, ferocia: sich ein w. Ansehen geben, speciem oris od. vultum efferare. – w. werden, silvescere (von Pflanzen); efferari (aufgebracht werden, von Menschen u. Tieren, z.B. vor Schmerz, dolore): w. machen, efferare (aufbringen): w. leben, incultius agere.

    deutsch-lateinisches > wild

  • 16 öde

    öde, vastus (nicht mit Häusern bebaut). – desertus (von Menschen verlassen, einsam). – incultus (unangebaut, nicht urbar gemacht).

    deutsch-lateinisches > öde

  • 17 Необитаемый

    - non habitatus; inhabitabilis; vastus (locus); incultus; desertus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Необитаемый

  • 18 DESERT

    [A]
    DESERTUS (-A -UM)
    VASTUS (-A -UM)
    INCULTUS (-A -UM)
    EREMUS (-A -UM)
    HEREMUS (-A -UM)
    [N]
    ARENA (-AE) (F)
    HARENA (-AE) (F)
    VASTITAS (-ATIS) (F)
    VASTATIO (-ONIS) (F)
    MERITUM (-I) (N)
    AVIUM (-I) (N)
    DESERTUM (-I) (N)
    DESOLATIO (-ONIS) (F)
    EREMUS (-I) (M)
    HEREMUS (-I) (M)
    [V]
    DESERO (-ERE -SERUI -SERTUM)
    DERELINQUO (-ERE -LIQUI -LICTUM)
    DESOLO (-ARE -AVI -ATUM)
    RELINQUO (-ERE -LIQUI -LICTUM)
    DESTITUO (-ERE -STITUI -STITUTUM)
    DEFICIO (-ERE -FECI -FECTUM)
    DESCISCO (-ERE -SCII -SCITUM)
    TRANSFUGIO (-ERE -FUGI -FUGITUM)
    - DESERTS

    English-Latin dictionary > DESERT

  • 19 WASTE

    [A]
    VASTUS (-A -UM)
    DESERTUS (-A -UM)
    EREMUS (-A -UM)
    HEREMUS (-A -UM)
    [N]
    EROGATIO (-ONIS) (F)
    VASTATIO (-ONIS) (F)
    TERMENTUM (-I) (N)
    DETRIMENTUM (-I) (N)
    INTERTRIMENTUM (-I) (N)
    PERDITIO (-ONIS) (F)
    VASTITAS (-ATIS) (F)
    INCULTA (-ORUM) (PL)
    [V]
    PRODIGO (-ERE -EGI -ACTUM)
    ABSUMO (-ERE -SUMPSI -SUMPTUM)
    ABLIGURRIO (-IRE -IVI -ITUM)
    PROFUNDO (-ERE -FUDI -FUSUM)
    LANCINO (-ARE -AVI -ATUM)
    EDO (-ERE EDI ESUM)
    COMEDO (-ERE -EDI -ESUM)
    AMBEDO (-ERE -EDI -ESUM)
    PEREDO (-ERE -EDI -ESUM)
    DEVORO (-ARE -AVI -ATUM)
    JACTO (-ARE -AVI -ATUM)
    IACTO (-ARE -AVI -ATUM)
    DECOQUO (-ERE -COXI -COCTUM)
    CONTERO (-ERE -TRIVI -TRITUM)
    CONCOQUO (-ERE -COXI -COCTUM)
    TERO (-ERE TRIVI TRITUM)
    ELUO (-ERE -LUI -LUTUM)
    EXIMO (-ERE -EMI -EMPTUM)
    EFFUNDO (-ERE -FUDI -FUSUM)
    ECFUNDO (-ERE -FUDI -FUSUM)
    EXTRAHO (-ERE -TRAXI -TRACTUM)
    TOLLO (-ERE SUSTULI SUBLATUM)
    TRAHO (-ERE TRAXI TRACTUM)
    DEPOPULOR (-ARI -POPULATUS SUM)
    DEPOPULO (-ARE -AVI -ATUM)
    ATTERO (-ERE -TRIVI -TRITUM)
    LACERO (-ARE -AVI -ATUM)
    PERDO (-ERE -DIDI -DITUM)
    DEPASCO (-ERE -PAVI -PASTUM)
    INARESCO (-ERE -ARUI)
    DEFLUO (-ERE -FLUXI -FLUXUM)
    LIQUESCO (-ERE LICUI)
    DEPASCOR (-PASCI -PASTUS SUM)
    LIQUEFACIO (-ERE -FECI -FACTUM)
    LIQUOR (LIQUI)
    ABLIGURIO (-IRE -IVI -ITUS)
    ADTERO (-ERE -TRIVI -TRITUS)
    APSUMO (-ERE -SUMPSI -SUMPTUS)
    CONTRICO (-ARE -AVI -ATUS)
    - BE WASTED
    - LAYING WASTE
    - LAY WASTE
    - WASTES
    - WILD WASTE

    English-Latin dictionary > WASTE

См. также в других словарях:

  • Deocarus, S. — S. Deocarus (Deocharus = Gottlieb), (7. Juni), erster Abt zu Herrieden, ehemals Hasenried (Hasenrietanum), im Bisthum Eichstädt, lebte anfänglich als Einsiedler an diesem Platze, der noch ganz unbewohnt und wild war (vastus et desertus), und… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»